Gisteren was mijn beste schooldag tot nu toe. Het Manneke had geen maandagochtendkater, iedereen was blij om me te zien en ik begon me een beetje thuis te voelen. Na school ging ik naar de supermarkt om calorieën te kopen en naar de gym om die weer kwijt te raken. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik daarna mijn mail controleerde en het volgende las:
"Good afternoon,
I'm letting you know that the full time aide will be starting tomorrow (Tuesday 8/29/2022). We really appreciate all the time and effort you have put into this position.
Thank you,
die-van-het-secretariaat"
"Ammehoela!" dacht ik (want ik probeer het vloeken af te leren) "Wat is dit?" Ik belde met de sub-organisatie. Die waren niet op de hoogte gebracht, maar concludeerden dat mijn opdracht was gecanceld. Tijd om een andere job te zoeken dus. Ze stelden voor dat ik de volgende dag zou starten als building substitute van een middenschool op 5 mijl van mijn deur. Dat betekent dat ik een vaste school krijg waar ik elke ochtend naartoe ga om afwezige leerkrachten te vervangen. Als er die dag niemand afwezig is, kan ik de sub-organisatie bellen om me naar een andere school te sturen of naar huis gaan en een vrije dag nemen. Geen slecht concept, dus ik stemde toe. Op minder dan een uur was ik mijn job kwijt en had ik een nieuwe gevonden. Nu wordt me vaak verweten dat ik alles snel doe - ik ben opgevoed door een moeder die nooit tijd heeft - maar dit was zelfs voor mij een tikje overweldigend.
Ik was beledigd omdat de school van het Manneke me via e-mail op de hoogte bracht, bedroefd omdat ik geen kans kreeg om afscheid te nemen, bezorgd omdat het Manneke - en ook het Mieke - van slag zullen zijn door mijn abrupt vertrek, opgelucht omdat ik de job echt saai vond, blij met het vooruitzicht op de nieuwe job, en gestresseerd omdat ik hou van voorspelbaarheid en controle. Als ik in de 21ste eeuw was geboren, had iemand er vast de term overprikkeld of functioneel-neurologische stoornis opgeplakt. Gelukkig ben ik van 1977 en dacht ik: "Such is life. Sjot onder uwe put en dju. Ander en beter." Ik troostte en beloonde mezelf met chocola en alles was weer bon.
Tot mijn verbazing sliep ik tamelijk goed. Om 6 uur sprong ik uit bed en 45 minuten later vertrok ik naar de nieuwe school. In mijn buik had ik een gezond ontbijt en een aantal nerveuze vlinders die schreeuwden dat ik vooral - en weeral - een goede eerste indruk moest maken. Mijn ego sprak hen streng toe en hield de boel onder controle. Om 7u parkeerde ik Stinky voor de school. Ik stak mijn borst vooruit en mijn kin in de lucht - dat is mijn natuurlijke houding - en ging op zoek naar de hoofdingang.
De assistant principal liet me binnen. Hij was net gearriveerd en informeerde me dat het personeel pas om 7u30 moet komen. Daarmee scoorde hij een eerste keer. Hij was aangenaam verrast dat ik mijn CV bijhad en in de wolken met wat daarop stond. Daarmee scoorde hij een tweede keer. Hij liet me weten dat er vandaag geen afwezige leerkrachten waren en dat ze bijgevolg geen sub nodig hadden. Om te vermijden dat ik in de toekomst tevergeefs naar de school moet rijden, stelde hij voor om me elke ochtend een berichtje te sturen om te laten weten of ik al dan niet moet komen. Daarmee scoorde hij een headtrick (of iets anders om uit te drukken dat ik heel content was - ik ken niks van voetbal). Tevreden reed ik terug naar huis voor een welverdiend dagje verlof.
"Het kan verkeren," zeggen ze in de Kempen. "Alles komt altijd goed," voeg ik daaraan toe. Op naar een nieuw avontuur!
x
V
P.S.: In de Aldi verkopen ze voor elke gelegenheid (lees: één keer per maand) een kabouter. Wat begon als een grap is intussen een verzameling. Gisteren kocht ik nummer 7, dus nu ben ik officieel een Sneeuwwitje-wannabe ...
Comments