Mijn vijfde boek (Glitch Game #1) wordt herdrukt. Mijn zesde boek (Glitch Game #2) ligt in de winkel. Mijn zevende boek (De Sleutel) komt uit in november en mijn achtste boek (de finale van Glitch Game) in januari 2025. Dat maakt dat ik eindelijk durf te zeggen dat ik auteur ben. Een echte. Ik ben apetrots als ik naar mijn boekenkast kijk en ik hou ontzettend veel van schrijven. Het is mijn ding. Dat ik het voltijds kan doen, is uitzonderlijk, want veel geld verdien ik er niet mee en rijk word ik er al helemaal niet van.
Sjanske dus dat T een groot project wilde doen in het buitenland en dat ik mee mocht. In ruil wordt hij - extreem - in de watten gelegd door mij, want schrijven is prima te combineren met koken, het huishouden doen en trophy-wiven. Het zal afkicken zijn als ik ooit terugkeer naar de mallemolen van onze maatschappij. Voor mij, maar ook voor T, want in ons huidige leven zijn we allebei erg verwend en daar genieten we ten volle van.
De meeste mensen zouden content zijn met wat ze hebben en rustig verder boeren op dezelfde wei, maar ik ben niet de meeste mensen. Ik doe de dingen graag - en vaak - anders en ben extreem ambitieus. 't Is te zeggen: ik leg de lat hoog voor mezelf, spring daar dan over en leg ze nog wat hoger. Dat lukt aardig, maar ik val ook veel op mijn bakkes en dat is pijnlijk. Zo heb ik mezelf voorgenomen dat ik, nu ik in de VS woon, hier een boek wil uitgeven. Think big and go wide!
Het verhaal schrijven ging vlotjes, maar ik probeer intussen al een jaar lang om een agent te vinden. Vorige week heb ik - voor de vierde keer - mijn boek nog eens de Engelstalige wereld ingestuurd. In totaal heb ik nu 105 literary agencies gecontacteerd. Bijgevolg word ik bijna op dagelijkste basis afgewezen. Auw! Of beter: ouch, want ik lijd in het Engels.
Ik weet dat afgewezen worden erbij hoort. Dat ik erin moet geloven. Dat ik mezelf over de finish moet zien gaan (dixit elke topsporter na de overwinning). Maar dat is moeilijk, zelfs met een enorm ego als het mijne. Ik doe mijn best om positief te blijven. En ik weet dat ik het mezelf moeilijk heb gemaakt. Het hoofdpersonage van mijn Engelstalige kinderboek is een zwart meisje dat opgevoed wordt door een blank homokoppel. Het is politiek incorrect om als blanke vrouw - of beter: witte, want blank is ook geen goede term meer - te schrijven vanuit het standpunt van een POC (person of color). Ik ben ook niet geadopteerd en al helemaal geen man of homo. Kortom: what the hell was I thinking?
Eerlijk gezegd heb ik er niet bij stilgestaan toen ik het boek schreef. Mijn personages zijn meestal underdogs of minorities. Ze creëren zichzelf in mijn hoofd en mij maakt het niet uit welk ras, geloof, geslacht, leeftijd of seksuele voorkeur ze hebben. Ze zijn wie ze zijn en - gelukkig - hebben ze los daarvan een verhaal te vertellen.
Er is me door een paar mensen aangeraden om het boek te herschrijven en van mijn hoofdpersonage een wit meisje te maken, dat wel geadopteerd is, maar opgevoed wordt door een mama en een papa.
'Fuck this shit!' dacht ik - en niet potvolkoffie of sapperdeboere, want soms is een vloek echt wel gepast. Ik weiger om te conformeren en ik geloof graag dat ik - als auteur en als mens - genoeg inlevingsvermogen heb om personages te creëren die anders zijn dan ik. In hetzelfde verhaal komen ook pratende konijnen voor, maar geen kat heeft me gevraagd hoe ik kan weten hoe het voelt om een konijn te zijn. Eens te meer heb ik moeite om onze maatschappij te begrijpen. En ik wijs het af, dat conformeren. Ik blijf trouw aan mezelf. En aan mijn personages. Als mijn boek daardoor afgewezen wordt, I'll deal with it.
Bovendien is er één literary agent die het met me eens is. He, she of they hebben mijn boek nog niet gelezen. Maar dat komt gauw. Ze gaan verliefd worden op het verhaal. En op de personages. De finish is in zicht. Ik geloof erin. Rotsvast. Of toch een beetje. Ik heb geen problemen om me in te leven in mijn personages in al hun diversiteit, maar aan mijn eigen rol als internationaal auteur moet ik nog werken ...
x
V
Commentaires