Burn baby burn ...

Het was oudjaar. De zon scheen. De natuur riep. En T ook.

'Ik ga lopen, maar heb geen zin om in mijn eentje een uur naar het meer te rijden. Ga je mee?' vroeg hij.

'Ik denk niet dat ik 6.8 mijl (11km) kan joggen,' antwoordde ik. 'Maar ik heb me ingeschreven om 10 km te lopen op 25 januari, dus ik moet wel oefenen.'

'Dus je gaat mee?' T had zijn loopkleding al aangetrokken en keek me hoopvol aan.

'Ja,' knikte ik. 'Op voorwaarde dat we NIET samen blijven. Ik wil op mijn eigen tempo lopen en dat gaat niet met jou in de buurt. Waarschijnlijk wandel ik ook stukken, dus je zal wel op me moeten wachten.'

'Geen probleem,' zei T. 'Ik loop het hele parcours en dan kom ik jou daarna tegemoet gerend en dan doen we het laatste stuk samen.'

Een Belgisch compromis is altijd een goed idee en even later waren we onderweg.

De rit naar het meer was gezellig, wat altijd het geval is als T en ik samen zijn - altijd is 98% van de tijd, die andere 2% wil je liever niet in onze buurt zijn ... Ik zette mijn koptelefoon op - joggen zonder muziek is onmogelijk - en ging er op een sukkeldrafje vandoor. T volgde me op de voet, maar na minder dan honderd meter gebaarde ik dat hij me voorbij moest steken. Dat deed hij en tien seconden later was hij uit het zicht verdwenen.

Zoals meestal als ik jog, dacht ik de eerste tien minuten: 'Dit houd ik geen vijf minuten vol. Nondejuutjes, waar ben ik aan begonnen?'

Vervolgens hoor ik de stem van onze pa in mijn hoofd: 'Sjot onder uwe put en dju!'

Dat, gecombineerd met mijn koppigheid (Opgeven is voor watjes!) en mijn ego (Er is niets wat ik niet kan!) zorgt ervoor dat ik die eerste ambetante mijl achter me kan laten en daarna gaat het steevast beter.

Geen idee wat een runner's high is, want zo ver of diep ben ik nog nooit gegaan, maar het liep vlotjes. Ik tel altijd het aantal liedjes dat ik jog en als het minder gaat, gun ik mezelf een liedje snelwandelen. Nummer 16, 21 en 32 waren de winnaars en hielpen me op adem te komen. Ik was al relatief ver toen ik T tegenkwam en haalde het tot aan de auto.

'Gloeiende garnalen,' vloekte ik. 'Het is de eerste keer dat ik anderhalf uur gejogd heb. Het ging goed. I was on fire!'

Mijn hoofd stond op ontploffen (na vijf minuten sporten bloos ik, na tien minuten zie ik rood en daarna bordeaux-paars) en ik was buiten adem, maar trots op mezelf. Ik droop van het zweet en kleedde me om in het toilet.

'Ik heb enkel een joggingbroek en T-shirt aan,' zei ik tegen T onderweg naar huis.

'Geen ondergoed?' vroeg hij.

'Nope,' zei ik waarna ik om de paar minuten mijn troeven liet zien. Dat de terugrit ook gezellig was, hoef ik er niet bij te vertellen.

Maak je echter geen illusies. Na elf kilometer lopen heb ik ongelooflijk veel zin ... in een douche, eten, platte rust en niets meer. Met een tevreden zucht stapte ik onder de warmwaterstraal en toen gilde ik het uit.

'Wasmeda?' riep ik. Het voelde alsof mijn tieten in brand stonden, en niet op de goede manier. Ik ontweek de waterstraal en slaagde erin om mijn haar en mezelf te wassen, met uitzondering van the girls. Daar kwam ik niet aan. Ik droogde mezelf af en keek met een bang hartje in de spiegel. Tussen mijn borsten stond een rode striem ter hoogte van de elastiek van mijn sportbeha. Heel pijnlijk! Om het erger te maken, had ik ook een brandstreep aan de onderkant van elk van mijn borsten. En als kers op de taart - haha ... - waren ook mijn tepels verbrand. (Schuurplekken heet dat volgens dokter Google.)

'Krijg de rambam! Stronthommel!' kermde ik.

T kwam kijken wat al de commotie was. Voor de eerste keer ooit was hij niet blij bij het zien van mijn tieten.

'Niet aankomen!' waarschuwde ik.

'Hoe komt dat?' wilde T weten. En vooral: 'Komt dat terug goed? En hoe lang zal dat duren?'

Een uur later stonden we in Walmart en zochten we het juiste zalfje en anti-friction-crème om toekomstige rampen te vermijden.

Drie dagen later hadden mijn tepels terug het juiste formaat. Intussen zijn we een week verder en is het leed geleden. De rode strepen zijn nog niet verdwenen, maar het gaat de goede richting uit. Joggen heb ik nog niet gedaan. Deels omdat ik pas sinds eergisteren terug een beha draag en deels omdat ik een beetje bang ben. Afzien tijdens het sporten vind ik helemaal oké, maar van the girls moet je afblijven. Die mogen T in vuur en vlam zetten, maar enkel figuurlijk ...

Ik wens iedereen een gezond, sportief 2025. Be the spark, but beware of the flames ...

x

V