Bibi in Mastuvu

Dit verhaal is fictie. Alle vergelijkingen met bestaande personen of evenementen zijn louter toeval.

In het land waar Bibi woont, zijn de mensen gek op stokbal. Elk jaar organiseren ze Mastuvu, een groot stokbalfeest dat wel negen dagen duurt. Het is moeilijk en duur om een kaartje te bemachtigen voor Mastuvu, dus besliste Bibi dat ze er ging werken. Maanden op voorhand stelde ze zich kandidaat en werd ze gekozen om een belangrijke job te doen.

'Dit wordt leuk!' dacht Bibi en ze verheugde zich erop.

Een paar weken voor Mastuvu moest Bibi een opleiding volgen. Daar werd haar in detail uitgelegd wat ze moest doen tijdens het evenement. Bibi luisterde vol ongeloof.

'Bedoel je dat ik enkel hallo en tot ziens moet zeggen?' vroeg ze.

'Uiteraard niet,' antwoordde de belangrijke man in het sjieke kostuum. 'Je moet ook welkom zeggen en vragen hoe het gaat met de bezoekers.'

'Sapperdeboere!' dacht Bibi. 'Dit is niet wat ik verwachtte.'

Haar enthousiasme smolt als sneeuw voor de zon. Als kers op de taart werd ze in een apenpakje gestoken zodat alle hallo-mensen er hetzelfde uitzagen.

De eerste morgen van Mastuvu bekeek Bibi zichzelf in de spiegel en zuchtte.

'Waar ben ik aan begonnen?' vroeg ze zich af.

Het was kwart over vier 's morgens toen ze naar een parking ver van Mastuvu vertrok. Daar werd de inhoud van haar tasje gecontroleerd, hoewel dat maar 20cm op 20cm mocht zijn. Ze liep door een wapendetector en schoof aan in een lange rij om een busje te nemen naar het evenement. Nog half slapend logde ze in en ging ze naar de kelder waar alle hallo-mensen samenkwamen.

'Hallo!' zei één van haar nieuwe collega's.

'Bedankt om te komen,' vulde een andere aan.

'Er is gratis eten!' riep een derde enthousiast.

Bibi bekeek de donuts, chips en chocoladerepen.

'Ik hou van snoep,' zei ze. 'Maar is dit alles wat we te eten krijgen tijdens Mastuvu?'

'Natuurlijk niet,' lachte de hallo-leider. 'Er zijn ook lekkere sponsboterhammen met gummi-kaas of met mayonaise-en-nep-ei. Uiteraard zijn er ook sponsburgers met kilo's koud vlees druipend in saus.'

'Hoera!' riepen de collega's. 'Dat eten is wereldberoemd!'

Bibi lachte zuur. Ze houdt niet zo van spons en vlees, maar eten of drinken van thuis meenemen was ten strengste verboden. Daarom at ze negen dagen lang een muffin als ontbijt, spons met mayonaise en chips als lunch en chocoladerepen met chips en muffin als diner.

De belangrijke man in het sjieke pak gaf elke ochtend een peptalk. Dat vonden de collega's heel leuk, want daardoor voelden ze zich belangrijk. Bibi vond het voornamelijk vreemd, zeker toen ze vanaf dag vijf vuistjes en schouderklopjes begonnen uit te wisselen.

'Het zal wel aan mij liggen,' dacht ze en ze deed dapper mee.

Om zes uur wandelde ze elke ochtend samen met de andere hallo-mensen naar de grote toegangspoort van Mastuvu. Daar stonden al duizenden mensen te wachten, sommigen al vanaf vier uur 's morgens.

'Welkom,' zei Bibi. 'Bedankt om te komen!' en ze maakte een praatje met hen. De bezoekers lachten met haar grapjes en zeiden dat het geweldig moest zijn om op Mastuvu te werken.

'Dat is het ook!' glimlachte Bibi. 'Het is een hele eer.'

Ze wreef in haar handen om terug gevoel in haar vingers te krijgen en probeerde niet aan haar ijsvoeten te denken. 's Namiddags smeerde ze sunblock op haar gezicht en ging toch steevast naar huis met een rode neus.

De eerste golf bezoekers werd telkens binnengelaten om half zeven. Daarna had Bibi nieuwe mensen om te entertainen tot zeven uur. Op dat moment openden de echte deuren naar Mastuvu.

'Welkom!' zei Bibi. 'Geniet van je dag!'

En dat bleef ze zeggen. Tienduizend keer na elkaar. Daarna kwamen de mensen minder snel naar binnen.

'Hou je tickets klaar!' zei Bibi dan tienduizend keer.

Verder was er niets te doen. Bibi ontdekte dat de tijd kon stilstaan in Mastuvu. Van half tien tot zes uur 's namiddags duurde elke minuut een uur.

'Kan ik iets nuttigs doen?' vroeg Bibi hoopvol aan de leider, de baas en alle collega's.

'Wat je nu doet, is heel belangrijk! zei de ene.

'Hier staan voor het geval iemand een vraag zou hebben, is extreem nuttig!' antwoordde de andere.

'Betaald worden om niks te doen is het beste wat er is,' glimlachten de collega's.

'Potvolkoffie,' mopperde Bibi. 'Dat gaat hier nog lang duren.'

En zo geschiedde het. Negen dagen lang stond Bibi van 's morgens zes uur tot 's avonds zeven, acht of zelfs negen uur tussen de toegangspoort en de inkom van Mastuvu. Ze had niks te doen en mocht niet meer dan tien passen van haar plaats komen. Ze ontdekte hoe pijnlijk het is om recht te staan en niks te doen. Af en toe vroeg iemand haar waar het toilet was of om een foto te maken. Verder niets.

'Ik word onnozel,' vloekte Bibi in zichzelf. 'Dit was mijn domste idee ooit!'

Ze probeerde optimistisch te blijven, maar dat werd steeds moeilijker. Ze telde elke dag, elk uur, elke minuut. Op de vierde dag telde ze zelfs een uur lang de bezoekers die voorbij liepen.

Tijdens de negen dagen Mastuvu leerde Bibi dat het evenement drie grote doelen heeft. De eerste en belangrijkste reden om Mastuvu te bezoeken, is Mastuvu-spullen kopen. Die kan je nergens anders ter wereld krijgen en dat maakt ze uniek en peperduur.

De tweede reden is prestige. Zien en gezien worden is heel belangrijk in Mastuvu. Er zijn geen regels, enkel tradities. Zo is het traditie dat je niet mag rennen, maar liefst wel sigaren rookt. Je pet achterstevoren opzetten is tegen de traditie, maar andere mensen betalen om een stoel voor je neer te zetten op het stokbalveld is helemaal oké. Uren aanschuiven voor een petje of T-shirt en genieten van gummi-kaas-sponsbroodjes zijn ook tradities. Bibi zag eens te meer in dat ze absoluut niet traditioneel is.

Op de derde plaats draait Mastuvu rond stokbal. Bibi heeft tijdens haar pauzes tijd gehad om stokbal te zien. Voornamelijk op de tv in de kelder, maar dat telt ook. Stokbal is niet interessant en duurt erg lang.

Bibi maakte ook memorabele dingen mee. Zo ontmoette ze voor het eerst een echte aanhanger van de Oranje Man. 'Die wordt zeker terug leider!' verklaarde de idioot. Bibi luisterde met open mond naar zijn redevoering en naar alle redenen waarom haar nieuwe thuisland het beste land van de planeet is en absoluut superieur aan alle andere naties.

'Bless your heart,' zei Bibi toen de man eindelijk stopte met praten.

'And bless the Orange Man,' voegde de fan eraan toe.

'Amen!' zei Bibi, want dat was het enige dat ze kon bedenken wat niet gewelddadig was.

Op een ochtend vond ze een baby buidelratje aan de poort van Mastuvu. Voorzichtig nam ze het in haar handen en vroeg haar collega's wat ze ermee moest doen.

'Stamp erop!' zei de ene.

'Gooi het in de vuilnisbak!' riep een andere.

'Is dat een rat?' gilde een derde.

Bibi sprak met tien collega's, maar niemand wilde haar helpen of wist hoe ze de dierenbescherming kon bereiken. Bibi legde het diertje in een doos en legde er een briefje bij.

'Ik zal dit diertje proberen te redden,' schreef ze. 'Doe het alsjeblief geen kwaad.'

Ze ging terug op haar plaats staan en telde eens te meer de minuten af tot het eindelijk middagpauze was. Toen ze terug bij de doos kwam, was die leeg.

'Waarschijnlijk opgegeten door een roofvogel,' zei een collega.

'Of meegenomen door de stokbalkar die alle karkassen en ongedierte van het terrein houdt,' suggereerde een andere.

'Misschien is het in een boom gekropen,' zei een derde.

'Mensen zijn wreed,' dacht Bibi. Met lange tanden at ze haar sponsboterham en ging ze terug hard aan het niet-werk.

Negen lange, saaie dagen later reed Bibi naar huis.

'Wat moet ik hierover schrijven?' dacht ze. 'Hoe kan ik dit interessant of leuk maken? Dat is onmogelijk! Misschien moet ik snel aan een nieuw avontuur beginnen.'

Ze schreef een saai sprookje, pakte haar koffer en vertrok prompt op vakantie naar de bergen.

x

V