Voor ik naar de VS verhuisde, had ik mezelf een beeld gevormd over Amerika. Ik associeerde het met veel dingen, maar ging er bovenal vanuit dat ze hier 'voor' waren op het Oude Europa. Niet dus ...
Afgelopen donderdag was ik 's avonds aan het koken toen het opeens pikdonker werd in huis. T was in de sportkamer en vroeg of ik een zaklamp bij de hand had. Ik antwoordde: "Natuurlijk, er hangt één aan mijn werkgordel, tussen mijn Zwitsers zakmes en mijn schroevendraaier." Ik rolde met mijn ogen en vroeg Siri om hulp. Die leidde me naar T en gidste ons daarna naar de garage. We inspecteerden onze elektrische kast - t.t.z. T keek naar de zekeringen en ik keek naar T - en constateerden dat er geen enkele 'plon' gesprongen was.
Een klein paniekske volgde, want we dachten dat we zware shit hadden in ons nieuwe huis. "Wat nu?" vroeg ik. "Potjandorie! Geen idee," vloekte T. We gingen op zoek naar zijn gsm, waarna hij terug naar de garage ging terwijl ik het eten controleerde. (Qua rolverdeling passen we helemaal in het conservatieve Zuiden ...) De fishsticks waren bijna klaar en de spinazie quasi warm. De patatjes daarentegen waren nog hard en ik vroeg me af of dat wel goed zou komen. Aardappels laten aanbranden, niet genoeg koken, platkoken; het is me allemaal al wel eens overkomen. Maar een pauze nemen tijdens het koken - bij gebrek aan elektriciteit of gas - was nieuw voor me.
T had intussen ontdekt dat het in de hele buurt verdacht donker was en inderdaad: er was een algemene stroompanne. Die zou anderhalf uur later opgelost zijn volgens de website van de provider. "Is dat hier de Middeleeuwen?" vroeg T. "En mijn patatten dan?" vulde ik aan. Diep verontwaardigd waren we, want geen elektriciteit? Dat kennen wij enkel uit onze kindertijd, diep begraven in de jaren '80, toen je kaarsen bij de hand had als het onweerde.
Tien minuten later floepten de lichten opeens terug aan. T controleerde al zijn speeltjes (loopband, muziekdingen, multimedia) terwijl ik het zoo(i)tje patatten oploste. "Toch straf," zei ik even later, knabbelend op een fishstick. "Dat is al de tweede keer dat dat hier gebeurt."
De eerste keer was ik in Walmart. Ik had - met een klein hartje - onze huissleutel in een machine gestopt die à la minute twee exemplaren (+ 1 gratis) zou bijmaken. In België doe ik dat old school bij een sleutelmaker die ook schoenen repareert en nummerplaten maakt. Soit, de huissleutel stak in de machine, twee exemplaren waren klaar en toen: bam! Geen elektriciteit meer. Ik schrok me een hoedje, maar was de enige. Alle klanten - en dat zijn er op elk uur van de dag tamelijk wat in zo'n supercenter - lieten hun kar staan waar ze stond en vertrokken met lege handen naar huis. Het personeel dromde samen voor een babbeltje en ik keek naar mijn sleutel in de machine. Na een paar minuten, trok ik er voorzichtig aan en - tot mijn grote opluchting - zat hij niet vast. Bleef het probleem dat de machine nog één huissleutel zou uitspugen.
"Hoe lang gaat de panne duren?" vroeg ik aan een bediende. "Geen idee," antwoordde die. "Soms een paar minuten, soms een paar uur. You never know." Na nog wat besluiteloos dralen liet ik mijn telefoonnummer achter bij customer service. De dame beloofde dat ze de machine zou controleren als de elektriciteit terug aansprong en de sleutel zou bijhouden voor me. Twee uur later liet ze me weten dat ze terug 'up & running' waren, maar dat ik kon fluiten naar mijn gratis exemplaar.
De moraal van dit verhaal? Je krijgt niks voor niks in het leven. Als je een break wil nemen tijdens het koken van patatten, kan dat. En ik woon in een andere tijdzone, soms zelfs een beetje in de jaren 80.
Volgende keer neem ik jullie mee naar de wondere wereld van Amerikaanse betalingen. Check it out!
x
V
P.S.: Met de wandelclub probeerde ik 'aerial yoga'. Het was niet mijn ding, want ik deed maar vier standjes op één uur en ik had koude voeten, maar de sfeer zat uiteraard goed.
Comentarios