Arm ego

Iedereen die mij kent weet dat ik de lat hoog leg voor mezelf. Ik ga voluit voor alles wat ik doe en falen is geen optie. Nu heb ik het geluk dat ik meestal - altijd - erg vaak - krijg wat ik wil en bereik wat ik wil bereiken. Soms - af en toe - bijna nooit ga ik op mijn bek. Zoals vanmorgen...

De dag begon goed: ik bemachtigde het laatste document dat ik nodig had voor mijn Amerikaans rijbewijs. Ik ging dus goedgeluimd - voor de derde keer op twee dagen - het DMV-kantoor binnen. Ik was ervan overtuigd dat alles deze keer op rolletjes zou lopen. En dat deed het ook. De wachttijd viel mee, de dame achter de balie was vriendelijk en ik moest maar twee dollar betalen. Ik dacht dat daarmee de deal rond was, maar kreeg te horen dat ik een theoretische en praktische proef moest afleggen. Dat klonk niet onredelijk, dus ik vroeg: 'When?'

De DMV-dame antwoordde: 'Right now.'

De voorbije achttien jaar was ik leerkracht, wat maakt dat ik een kei ben in het opstellen en afnemen van toetsen. Ik stel mijn mannekes altijd gerust aan het begin van een test. Ik zeg dat ze niet nerveus moeten zijn en in zichzelf moeten geloven. Dat er geen reden is voor stress. Man man, wat een bullshit!

Op het moment dat de DMV-mevrouw zei dat ik getest werd over de verkeersregels in South Carolina ging er een schok door mijn lijf. Niet zo'n goeie, verliefde, zin-in-seks-bliksem. Nee, zo'n akelige OMG-WTF-dit-gaat-no-way-lukken-voenk.

Ik keek de dame met grote ogen aan en vroeg met een klein stemmetje: 'What if I fail?'

Ze antwoordde doodleuk: 'Then you come back tomorrow.'

Met een bang hartje ging ik naar de computer, deed een schietgebedje en drukte op start. Bij vraag 25 - van de 30 - ben ik gestrand. Teveel fouten. Ik wist niet welke kleuren yield-verkeersborden hebben, dat tailgating bumperkleven is en dat no-zone dode hoek betekent. Laat staan dat ik kon antwoorden op hoeveel foot afstand je moet bewaren of hoe lang een voorlopig rijbewijs geldig is in South Carolina.

Met het schaamrood op mijn wangen ging ik terug naar de balie. Ik mompelde iets over taalproblemen en the metric system. Met mijn staart tussen mijn benen droop ik af. De vrouw zei vrolijk: 'Tot morgen!'

Intussen heb ik de online oefentest al minstens vijftien keer afgelegd. Ik scoor nu gemiddeld 92%, wat ik net aanvaardbaar vind. Ik heb goede hoop voor morgen. Voor het theoretisch gedeelte tenminste. Ik heb geen idee wat de praktische proef inhoudt. Ik ben een goede chauffeur, maar parallel parkeren? Nope. Ook geen beetje.

Ik heb overwogen om te oefenen, maar de dag zat vol met administratieve rompslomp en andere zaken. Toen die gedaan afgehandeld waren, ben ik gaan joggen en koken en Netflixen.

Hopelijk moet ik morgen gewoon een blokje om rijden. En vragen ze niks over de mysterieuze zaken die onder de motorkap gebeuren.

Met een beetje geluk verlaat ik het DMV-kantoor met een grote grijns. En anders? Dan krijgt mijn ego twee dagen na elkaar een deuk. Geen idee wat er dan gebeurt, want er zijn geen precedenten.

Duim alvast voor me. Of beter nog: use your foot! The metric system, weet je wel?

x

V

P.S.: Klik hier om de test zelf te proberen.

Hieronder wat verkeer-kiekjes; heb ik al verteld dat alles hier groot is?