Na een dag vol actie en geweld besefte ik opeens dat ik al lang niets meer van me liet horen. Tijd om Glitch Game #2 even opzij te leggen en een blog te schrijven.
Er is van alles gebeurd, dus spring ik van hot naar her en van de hak op de tak, want na urenlang redigeren kan ik wel wat beweging gebruiken. Zo stapten T en ik samen met zijn collega's en duizenden andere mensen onlangs mee in de Miracle Mile Walk. Het centrum van Augusta kleurde roze om geld in te zamelen voor borstkanker. De wandeling was klein, de sfeer was groot en sommige outfits groots of grotesk. Voor het goede doel, voor het plezier en voor herhaling vatbaar.
Daarom liepen T en ik - alweer met wat collega's - de week erna mee in de Heroes for Hope 5K, een initiatief van een plaatselijk goed doel dat kinderen beschermt. Uiteraard was T eerst in zijn leeftijdscategorie, want hij heeft sport in zijn genen en werkt aan zijn conditie. Ik werd echter van mijn sokken geblazen toen ik eerst bleek in mijn leeftijdsklasse. Er waren blijkbaar minstens drie vrouwen tussen de 40 en de 50 waarvan ik er zeker twee verslagen heb. Hupsakee!
Ik zeg altijd dat ik niet competitief ben, maar mijn neuzeke krulde fier toen ik mijn medaille ging halen. De kans is onbestaande dat ik ooit hetzelfde presteer in sportief Europa, maar een mens moet integreren, dus stoef ik als fiere half-Amerikaan zonder gêne over deze non-prestatie.
Vorige week kwam één van mijn vier (!) schoonzussen samen met haar dochter op bezoek. Het is november, maar de zon was ook uitgenodigd en drie dagen lang was het warm (lees: heet). Kajakken, wandelen, uit eten, een bank overvallen: we hadden een druk en plezant programma. Eerlijkheidshalve zeg ik erbij dat de overval in een escape room was. Samen met mijn schone nichtje heb ik de laatste dag een thrift store leeggeroofd. De buit besloeg een jurk, kostuum, trui en t-shirts voor de nicht en een fout t-shirt en schoenen voor mij. Trouwe lezers weten dat ik blij word van schoenen en nog meer blij van shoppen met vriendinnen. Het meest blij was ik toen mijn knappe familie zich zo geamuseerd had dat ze zeker nog eens terugkomen. Altijd welkom!
Afgelopen zaterdag was het tijd voor - alweer - een housewarming. Deze keer niet online, maar ter plaatse. En alweer voor - maar ook door - collega's van T. De bedoeling was dat ik de volledige organisatie overliet aan twee medewerkers van T en zelf niets deed. Daaruit bleek dat de organisatoren in kwestie me niet (goed) kenden. Een feestje in mijn huis waarover ik geen controle heb? Yeah right!
In de praktijk kwam het erop neer dat ik ons nieuwe huis van boven naar onder, van achter naar voor en langs binnen en buiten gekuist heb. Dat duurde twee dagen - ons nieuw huis is belachelijk groot en het terras nog groter ... Verder ging ik in twee shifts naar vier verschillende supermarkten en stond ik een halve dag in de keuken. Dat laatste had ik niet moeten doen, want de organiserende collega bracht steaks mee - lees: een halve koe - en de andere gasten een side dish of dessert. Er was ruw geschat zestig kilo eten voor veertig gasten, want de locals think big. Het feestje zelf was heel gezellig. Ik stuurde iedereen naar huis met minstens twee borden eten en hield er naast mooie herinneringen ook drie boeken, wat mooie planten en een pak cadeaubons aan over.
Vanochtend vertrok T naar zijn werk met een koffer vol steak, sweet potatoes, taarten, banana pudding, pumpkin pie en wat nog meer. De dozen met koekjes staan klaar om morgen mee te nemen, behalve de zelfgemaakte brownies, want die heb ik geconfisqueerd. Man man, lekker lekker!
De kans dat ik in mijn winterbroeken pas als ik volgende week naar België vertrek, is bijgevolg klein, maar ik ben gezond en dus mag ik niet klagen. Al helemaal niet omdat ik heel binnenkort een boel familie en vrienden zie, tien auteurslezingen op vier locaties geef en nog veel meer lekker kan eten. Ik heb - tot mijn eigen verbazing - intussen al drie maanden zin in vol-au-vent met frietjes. En in paprika chips. En Leonidas pralines. En een smoske kaas. En brood van de bakker. Liefst notenbrood. Met kaas met mosterdzaadjes.
Van al dat schrijven krijgt een mens honger blijkbaar. Of goesting toch zeker. Hoog tijd om te gaan koken!
Nog even vermelden dat de nieuwe pool guy fantastisch werk heeft geleverd. Ons zwembad ziet er goed uit en is helemaal klaar om erin te springen. Overdag is het nog lekker warm, maar 's nachts schommelt het rond het vriespunt. Het zal nog even duren voor ik kan ronddobberen, maar de goesting is er al. En voorpret is de halve pret. Bovendien is schrijven op het terras, met uitzicht op het zwembad ook niet slecht. De kans dat er iemand verdrinkt de komende dagen is groot, want actie en geweld is nooit ver zoek in mijn nieuwe boek!
x
V
Comments