't Is maar hoe je 't bekijkt natuurlijk ...
Dixit V:
Ongeloofllijk, maar waar! Ik ben een held! Vandaag was ik in mijn eentje aan het wandelen in Melbourne (Florida, niet Australië). Mijn zusje en haar gezin bezochten namelijk het Kennedy Space Center. Ik ging niet mee, want ruimtevaart interesseert mij geen hol. Ik vind het al erg genoeg dat we onze eigen planeet naar de boem helpen, laat staan dat we afval in de ruimte dumpen en ons best doen om ook elders te koloniseren en ruïneren ... Maar soit, ik was dus aan het hiken in een mooi park vol vogels, salamandertjes en schildpadden. Het was heel warm en ik was blij toen het begon te regenen, want dat bracht welkome verkoeling. Ik sloeg een hoek om en zag twee schildpadden. Eéntje lag op zijn rug en de andere stond er hulpeloos naast. Ik vermoed dat die hem/haar wilde redden, maar niet wist hoe.
Uiteraard had ik mijn prioriteiten direct op een rij: als eerste begon ik alles te filmen, want dat hoort zo in onze maatschappij. Daarna hielp ik het arme beestje terug recht. Het lag er waarschijnlijk al een tijdje, want er lag een kakje onder hem en er hing er ook eentje aan hem. Echt zielig! Het diertje was duidelijk van slag. Het landde op zijn pootjes en even vreesde ik dat het gewond was, maar toen spurtte hij/zij ervandoor. Nooit gedacht dat ik spurten en schildpad in dezelfde zin zou gebruiken, maar hij/zij was snel. Even overwoog ik om hem/haar achterna te gaan en eten en drinken te geven, maar wilde dieren voederen is geen goed idee. Het regende intussen harder, dus drinkwater was alom aanwezig. Ik zwaaide een laatste keer naar het beestje, gaf de andere schildpad een complimentje omdat die ook geprobeerd had een heldendaad te verrichten en vervolgde mijn weg. Fantastische ervaring! Ik heb een dier gered, en dan nog wel een schildpad! Magisch moment!
Dixit Patje:
Nog nooit van mijn leven heb ik me zo geschaamd! Vandaag was ik onderweg naar nergens toen ik opeens de verrukkelijke geur van een vrouwtje-met-goesting opving. Ik spurtte er naartoe, stelde me voor en mijn geluk kon niet op toen bleek dat ze me wel zag zitten. Ik had nog nooit gepaard, maar was er helemaal klaar voor. Met mijn wapen in de aanslag besprong ik haar terwijl ik in gedachten al een nest vol eieren met mijn naam erop zag. Op het moment dat ik haar de mijne wilde maken, liep ze echter bruusk achteruit. Dat had ik niet zien aankomen ... Voor ik het wist, lag ik ondersteboven op mijn schild, poten in de lucht, volledig hulpeloos. Eerst dacht ik nog dat ik mezelf recht kon wiebelen. Ik probeerde mezelf overeind te drukken, maar helaas ... Het lukte niet. Toen ik harder probeerde, drukte ik zo hard dat ik begon te poepen. Het vrouwtje, dat de hele tijd toekeek, kreeg mijn ontlasting bijna in haar gezicht. Mijn schaamte werd nog groter. Bovendien vroeg ze de hele tijd wat ze kon doen om te helpen. Het was complete en totale afgang! Minutenlang of misschien zelfs urenlang lag ik onbeholpen op mijn rug.
Opeens verscheen er een reusachtig iets. Het maakte vreemde geluiden en prikte me met een stok. Daarna gaf het me een enorme duw en tot mijn opluchting belandde ik op mijn poten. Twee seconden overwoog ik of ik nog kans maakte bij het wijfje. Ze stond er nog steeds, maar haar goesting was duidelijk over en de mijne ook. Zo snel ik kon, rende ik er vandoor. Ik hoop dat ik haar nooit meer zie en overweeg om eeuwig maagd te blijven.
Dixit Pattie:
De zon scheen, de lucht was zwoel en mijn buik zat vol hormonen en onbevruchte eieren. Ik zond dus mijn meest verleidelijke geur uit en jawel, momenten later dook er een adonis op uit de bosjes. Hij had er duidelijk zin in, want hij rende zelfs. 'Die heeft energie,' dacht ik. Aan kennismaken wilde ik niet teveel tijd verspillen, dus gaf ik hem een teken. Onmiddellijk daarna wist ik dat het mis was. Hij had duidelijk geen ervaring en zat te klungelen terwijl hij me probeerde te bespringen. Om hem te helpen, ging ik achteruit. Tot mijn ontzetting viel hij opeens achterover. Het was verschrikkelijk! Ik gilde en vroeg hoe ik hem kon helpen, maar hij antwoordde niet eens. Toen ik dichterbij wilde komen, poepte hij bijna in mijn gezicht. Eerst wilde ik weggaan, maar noblesse oblige, dus bleef ik bij hem en probeerde een plan te bedenken. Gelukkig doemde er opeens een enorm wezen op. Dat controleerde eerst met een stok of het mannetje nog leefde. Daarna duwde ze hem recht. De hele tijd stootte ze vreemde geluiden uit. Of al dat nog niet erg genoeg was, zag ik uit mijn ooghoeken dat het mannetje zich afvroeg of ik misschien nog verder wilde paren. Terwijl de stront nog aan zijn billen hing! Ik keerde hem mijn rug toe en hij spurtte ervandoor. Geen bedankt, geen sorry, hij was gewoon pleite. Godzijdank dat ik geen eieren heb van hem! Die waren er voor zekers vierkant uitgekomen! Worst date ever!
Dixit Spinoza:
Hoe dun je het ook snijdt, er zijn altijd twee kanten. (Of in dit geval drie ...)
De andere roadtrip-avonturen krijg je later.
x
V
Comments