Iedereen doet stommiteiten. Ook ik. Blunders zijn niet leuk op het moment zelf, maar achteraf vormen ze goede verhalen.
Zo was er die keer toen de pleegkinderen bij ons kwamen wonen. T en ik moesten halsoverkop op zoek naar meubilair, fietsjes en veel meer. T vond online een kinderslaapkamer die we de volgende dag al mochten ophalen. Hij parkeerde de auto en ik ging alvast aanbellen. Een man deed open. Ik groette hem joviaal, stapte ongevraagd zijn huis binnen en zei: 'Goeienavond, zullen we direct naar de slaapkamer gaan?'
De man keek me verbaasd aan. Ik vervolgde met: 'Is het goed als ik cash betaal?'
Daarop kwam T de inkomhal in en zei me dat we in het huis ernaast moesten zijn. Erg gênant, maar we hebben goed gelachen.
En zo was er die keer - afgelopen maandag - toen de verhuisfirma net weg was. Ik was bezig met mijn dagelijkste to-do-lijstje en ontdekte dat T's paspoort verdwenen was. De daaropvolgende minuten zochten we overal - dat gaat snel in een quasi leeg huis. Ik kreeg de slappe lach (hysterie die tot uiting kwam) en T zag niets meer door de stoom die uit zijn oren kwam. We stonden op het punt om Eddy's team te bellen met de boodschap dat ze alles terug moesten uitladen toen bleek dat het paspoort op de salontafel lag (onder een stapeltje papieren waar we allebei al drie keer gekeken hadden). De opluchting was groot en we hebben er - naar gewoonte - goed mee gelachen.
En zo was er ook die keer - gisteren - toen ik erachter kwam dat ik 15.000 euro heb overgeschreven naar de verkeerde Amerikaanse rekening. Ik heb het nummer van mijn bankkaart gebruikt in plaats van het nummer van onze bankrekening. Ik belde onmiddellijk - in complete paniek, hysterisch giechelend - naar de bank. Helaas te laat. Onze 15.000 euro is op weg naar de VS. Niet meer te stoppen. Waarschijnlijk krijgen we ons geld in de loop van volgende week terug. Waarschijnlijk, maar niet zeker. Er is een kans dat een Amerikaan een erg gul cadeau krijgt van ons ...
Ongetwijfeld wordt ook dit een straf verhaal binnenkort. 'Weet je nog die keer dat ik bijna 15.000 euro weggaf? Hahaha! Dat was spannend.' Iedereen zal aan mijn lippen hangen als ik het vertel. 'Nee!' zullen ze roepen. En: 'Dat meen je niet!' Ik zal knikken, meewarig mijn hoofd schudden en zeggen: 'Echt waar! Zo dom ben ik soms.'
En dan zullen we lachen, ons glas heffen en toasten op de goede afloop. Zo zal het gaan. Toch?
Er is ook een versie waarin het verhaal niet goed afloopt, maar daar denk ik liever niet aan. De waanzin loert immers om de hoek en mijn hysterisch lachje is momenteel onvindbaar.
Ik probeer het te relativeren: het is maar geld. En uiteindelijk komt het wel goed. Alles komt goed. Toch?
Afsluiten met een vrolijke quote zit er deze keer niet in, maar wel met een moraal. Flaters zijn er in alle maten en gewichten. En ze lopen altijd goed af. Altijd. Ja toch?
x
V
Comments