Terwijl het leven met topsnelheid voorbij buldert en ik er (meestal) volop van geniet, negeer ik dat de tijd een impact heeft op mij. Als ik 's morgens in de spiegel kijk, ga ik nog op zoek naar ongewenste jeugdpuistjes terwijl ik me intussen waarschijnlijk meer zorgen moet maken over mijn rimpels. Ik ga er ook vanuit dat ik gewoon mezelf ben en dat dat een constante is. Dat dat niet klopt, besefte ik tijdens mijn bezoek in België.
Wie ben ik? Filosofen (al dan niet opgeleid) houden zich er al millennia mee bezig. Tijdens mijn - veelal ongelukkige - puberjaren was ik ook fan van deze vraag, maar minder van de antwoorden die ik wist te verzinnen. Daaraan kwam spontaan een einde toen ik op kot ging en geen tijd meer had voor Weltschmerz (ik moest feesten en af en toe een beetje studeren). Na vier jaar partyfun wist ik wie ik was: Evy, levensgenieter, grote mond, papa's kindje, ons moe's (zelfverklaarde) favoriet en uiteraard het lief van T (die ik in een zatte bui had opgescharreld en tot mijn verbazing en euforie bleef plakken). Ik ging samenwonen, startte aan een carrière en de wereld lag aan mijn voeten.
Door de jaren heen verschenen en verdwenen er rollen. De carrière met zakenreisjes naar Hong Kong en Istanbul werd ingeruild voor een job in een multiculti-school, want ik besteed mijn leven liever aan mensen dan aan evenementen en reclame. Ik bleef fan van ons moe en onze pa, maar de etentjes en wandelingen vielen weg toen zij weggingen (naar betere oorden geloof ik graag). Ik werd zotte tante, zoekende pleegmoeder, strenge leerkracht, favoriete schoondochter (niet moeilijk gezien T vier zussen heeft) en wat meer. T was een constante, hoewel hij gepromoveerd werd van lief naar (meestal teerbeminde, maar soms achter het behang plakkende) echtgenoot.
En toen - want zo loopt het vaak in deze blog - verhuisde ik naar de VS. Veel van mijn rollen zette ik on hold, zodat ik ze na een paar jaar moeiteloos terug zou kunnen opnemen. Daarvan was ik overtuigd ... tot ik in België was. Tot mijn verbazing verandert alles daar ook - in al mijn egocentrisme had ik daar niet bij stilgestaan ... Ik ging op bezoek in mijn school, zag een heleboel nieuwe gezichten in het leraarslokaal en ik dacht: 'Als ik terugkom, zijn dat anciens en ben ik de nieuweling.' Ik logeerde bij mijn familie, ontdekte dat mijn neefjes en nichtjes opeens semi-volwassen zijn en ik dacht: 'Die hebben geen nood meer aan een zotte tante.' Ik sprak af met vriendinnen, merkte dat ik niet meer op de hoogte ben van elke scheet die ze laten en ik dacht: 'Gelukkig voelt het nog zoals vroeger, hoewel het dat niet meer is.'
Mijn planning zat barstensvol. Ik holde van afspraak naar afspraak en had geen tijd voor een existentiële crisis, dus ik at rustig verder (want dat doet een semi-Amerikaan of Bourgondische Belg die twee weken in een land vol lekker eten is). In het vliegtuig naar huis had ik wel - ruim - tijd voor wat overpeinzingen. 'Wie ben ik?' vroeg ik me af. Ik ben zeker geen Amerikaan, maar ook geen echte Belg meer. Ik was een leerkracht, maar nu niet meer. Ik was een collega, maar nu een kennis of vriendin. Gelukkig ben ik nog steeds T's-vrouw-met-de-grote-mond, levensgenieter, middelste zus, schunnige tante en meest-onafhankelijke-(of-minst-geziene) dochter.
Daarnaast ontdekte ik - nu pas - dat ik ook auteur ben. Een echte, geen wannabe. Tot vorig jaar voelde ik me de leerkracht-die-boeken-schrijft als ik auteurslezingen gaf. Dat was niet meer zo toen de afgelopen weken een paar honderd pubers geboeid naar mij luisterden. Als je aan veel van hen vraagt wie ik ben, zeggen ze: een-echte-auteur-die-ook-nog-eens-in-Amerika-woont-en-ik-heb-haar-handtekening. Mijn Amerikaanse ik dacht: 'Yeah baby!' Mijn Belgische zelf zei: 'Laat maar komen, Grietje!'
x
V
Comments